Pontiac Firebird 1st Generation:

Przez wiele lat Pontiac Firebird pozostawał niejako w cieniu Chevroleta Camaro. Samochód ten jednak zasługuje na osobne omówienie i w związku z tym pojawiać się będą artykuły kolejno ukazujące historię każdej jego generacji. Zaczynamy więc od początku.

  Wszystko zaczęło się w roku 1964, kiedy to na rynku amerykańskich samochodów pojawił się Ford Mustang. Samochód ten z miejsca odniósł oszałamiający sukces. Odbiło się to głośnym echem w siedzibie General Motors, której szefowie natychmiast wydali polecenie stworzenia samochodu konkurencyjnego do Mustanga, jednak o lepszych parametrach. I tak w 4 miesiące po pojawieniu się Mustanga rozpoczęto prace nad nowym autem. Zadanie otrzymał oczywiście Chevrolet, który miał już gotowy wzór nadwozia, jednak GM zdecydowało, że do przedsięwzięcia dołączy jeszcze jedna firma – Pontiac. Pontiac nie był zadowolony z tej decyzji ponieważ oba samochody miały mieć identyczne nadwozie! Trzeba więc było dokonać zmian kosmetycznych aby obydwa modele można było od siebie odróżnić. Chevrolet mając już zaawansowany projekt wykonał zadanie jako pierwszy prezentując w 1966 model Camaro. Pontiac`owi udało się to w Lutym 1967r.

Nowy model nazwany został Firebird, a nazwa pochodziła od jednego z eksperymentalnych pojazdów firmy. Chcąc nadać nowemu autu typowy dla Pontiac`a charakter umieszczono z przodu potężną atrapę, bardzo podobną jak w modelu GTO. Maska również była inna w stosunku do Camaro i posiadała długie przetłoczenie po środku. Tył auta także musiał się różnić od Camaro, umieszczono więc tam dwie pary płaskich świateł. Kiedy jednak patrzyło się na oba auta z boku trudno było powiedzieć co jest czym. Na początku oferowano Firebird`a w 5 wersjach, były to: Firebird, Firebird Sprint, Firebird 326, Firebird 326HO i Firebird 400. Podstawowy model kosztował 2600 $ i wyposażony był w 6 cylindrowy rzędowy silnik o poj. 230 cali3. Moc tej jednostki wynosiła 165km. Następnym modelem w hierarchii był Sprint, który kosztował o 116 $ więcej. Wyposażony był w czteroprzelotowy gaźnik Rochester i specjalny filtr powietrza co dawało moc 215 km. Dodatkowo usprawnione było zawieszenie i dźwignia biegów umieszczona była w podłodze, a nie w kolumnie kierownicy. Wyżej od Sprint`a stał Firebird 326. Silnik miał oczywiście pojemność 326 cali i była to już V8 o mocy 250 km. Moment obrotowy wynosił 333lb-ft przy 2800 obrt/min. Za dodatkowe 280$ klient mógł kupić wersję 326HO. Była to najbardziej poszukiwana opcja. Silnik osiągał ponad 285 km i 359 lb-ft momentu obrotowego, dzięki zastosowaniu czteroprzelotowego gaźnika firmy Carter. Jednak najmocniejszym Firebird`em był model 400. Były dwie wersje tego motoru i obie osiągały 325 km i 410 lb-ft momentu obrt. Jednak ta druga wersja dzięki zastosowaniu systemu doprowadzania chłodnego powietrza Ram Air osiągała moc na niższych obrotach. Nowinką dostępną w tym czasie tylko w Pontiac`u był obrotomierz umieszczony na masce i widoczny z kokpitu auta.

1967 Firebird 326

W drugim roku produkcji (1968) nie dokonano wielkich zmian. Zewnętrznie samochód był identyczny jak rok wcześniej z małym wyjątkiem. Przednie światła pozycyjne umieszczono teraz na skraju nadwozia, a nie bezpośrednio pod atrapą jak rok wcześniej.

Opcje silnikowe były identyczne. Podstawowy model 250 miał teraz moment obrotowy zwiększony do 255 lb-ft. Z oferty zniknęły modele 326 i 326HO. na ich miejsce przyszły większe i potężniejsze 350 i 350HO. 350 osiągał 265 km. Wersja 350HO ( High Output) legitymowała się mocą 320 km. Tradycyjnie stawkę zamykał Firebird 400. Pierwsza wersja bez Ram Air osiągała 330 km, z Ram Air`em ( Ram Air II ) 335 km. W tym czasie Firebird przewyższał Camaro pod względem pojemności, mocy i osiągów ( wyjątkiem była niewielka seria Camaro ZL-1 COPO 427.

1968 Pontiac Firebird 400.

W 1969 Firebird razem z Camaro przeszedł kompletną przemianę. Całe nadwozie było zbudowane od nowa, choć wyglądem bardzo zbliżone do poprzednika. radykalnie zmieniono atrapę przodu. Dwa wloty były teraz mniejsze a światła osadzono poza obrębem grill`a. Z tyłu też nie obyło się bez małego faceliftingu, jednak kształt tylnych lamp pozostał bez zmiany. Małe zamieszanie powstało w jednostkach napędowych.

Podstawowa sześciocylindrowa rzędowa szóstka o poj. 250 cali3 osiągała teraz 175 km. Model Sprint stał się potężniejszy i dysponował mocą 230 km uzyskiwaną z silnika 250 cali3, poprzez zastosowanie czteroprzelotowego gaźnika Rochester. Podniesiono także stopień sprężania do 10.5:1 . Silnik 350 L-30 pozostał bez zmian z mocą 265 km, natomiast wersja HO o kodzie L-76 zyskała dodatkowe 5 koni by osiągnąć wartość 325, moment obrotowy wynosił 380 lb-ft. Jednak prawdziwym hitem były trzy motory o poj 400 cali3. Pierwszy z nich o kodzie W-66 osiągał moc 330 km i moment 430 lb-ft. Drugi o kodzie L-74 miał dodatkowo oznaczenie Ram Air III, ponieważ korzystał z dobrodziejstw tej technologii. Motor ten był w stanie wygenerować moc 335 km i moment obrt. 430 lb-ft. Prawdziwym killerem był jednak trzeci silnik o kodzie L-67 i oznaczeniu Ram Air IV. Dysponował on mocą 345 koni i momentem identycznym jak dwa poprzednie motory.

W tym roku Pontiac wprowadził również model Trans Am. Był on odpowiedzią na Z28 Camaro Chevrolet`a. Zadanie stworzenia konkurenta dla Z28 wydał sam John DeLorean, wówczas jeden z dyrektorów Pontiac`a. Samochód początkowo miał nazywać się Pontiac Firebird Sprint Turismo, jednak ostatecznie zdecydowano się na nazwę Trans Am , która pochodziła od wyścigów Trans Am organizowanych przez Sports Car Club of America. Organizacja ta postawiła jednak jeden warunek. Aby Pontiac mógł używać nazwy Trans Am musiał płacić im symboliczną sumę 5 $ za każdego sprzedanego T/A. Samochód miał swoją oficjalną premierę w Marcu `69 na salonie samochodowym w Chicago. Wszystkie T/A wyprodukowane w `69 pomalowane były na kolor Cameo White i przyozdobione dwoma pasami w kolorze Lucerne Blue . Pasy biegły od wlotów Ram Air na masce aż po atrapę tyłu, która była w całości polakierowana na kolor Lucerne Blue . Na klapie od bagażnika usadowił się wielki spojler, który dociskał auto do drogi z siłą 100 lb przy 100 mph. Trans Am`a wyposażano w dwa silniki, pierwszym był 400 HO ( Ram Air III) o kodzie L-74 z głowicami silnika wykonanymi ze stali , który dawał moc 335 km. W opcji był drugi silnik również o poj. 400 cali 3 ( 6,6 litra ) Ram Air IV o kodzie L-67, który dawał moc 345 km, osiągnięto to wymieniając głowice na aluminiowe. W tym roku zbudowano tylko 697 egz. T/A w cenie 4000,66 $ , w tym tylko 8 samochodów było kabrioletami. Aby zamówić T/A wystarczyło zaznaczyć opcję WS4 przy kupnie zwykłego Firebird`a. Całkowita produkcja ptaków w tym roku wyniosła 87011 sztuk. Wraz z końcem 1969 roku skończyła się era pierwszej generacji Pontiac`a Firebird`a, w 1970 miał pojawić się już następca….

1969 Pontiac Firebird Trans Am.

Pontiac Firebird 2nd Generation:

   1970 był rokiem wprowadzenia wspomnianej już drugiej generacji , całe nadwozie, podwozie i praktycznie wszystkie części mechaniczne zostały zmienione. Nowy Firebird miał tak jak poprzednik wspólne nadwozie z modelem Camaro Chevrolet`a. Jednak Pontiac posiadał inną atrapę przodu i tyłu oraz inną maskę. Tradycyjnie z przodu umieszczono dwa potężne wloty charakterystyczne dla Pontiac`a , z tyłu natomiast zrezygnowano z podwójnych pasów ze światłami i umieszczono tam po jednym pasie świateł z każdej strony. Cały design nadwozia był w stylu „fastback” a nie jak poprzednik typu sedan, nadało to autu agresywnego wyglądu.

   Całe auto było o 1 cal dłuższe i o 0,5 cala węższe niż Firebird 1 generacji. W ofercie zrobiło się małe zamieszanie ponieważ całkowicie zmieniono paletę modeli. Zniknęły już z oferty „mocne” Firebirdy 400 i zastąpione zostały modelem Formula 400. Formula była modelem typowo sportowym, można ją było odróżnić od innych ptaków po charakterystycznych wlotach Ram Air na masce. Aby godnie nosić nazwę Formula samochód ten wyposażano w usprawnione , wzmocnione zawieszenie. Do wyboru były dwa motory o pojemności 400 cali3 i odpowiadały parametrami silnikom 400 i Ram Air III z `69 faktycznie jednak były to te same silniki. Pierwszy z nich czyli 400 miał moc 330 km, drugi natomiast ( RA III ) 335 km. Moment obrotowy silnika Ram Air III wynosił 430 lb-ft przy 3400 obrt/ min. Stopień sprężania był całkiem wysoki i wynosił 10.5:1. Dla Formuli 400 można było zamówić jeszcze jeden motor. Był to sławny Ram Air IV ( L-67) który miał moc 345 km. Był on jednak montowany tylko na specjalne zamówienie. Formula okazała się być wielkim sukcesem.

1970 Pontiac Firebird Formula 400.

W 1970 do linii Firebird`ów wprowadzono jeszcze jeden model – Esprit. Esprit zastąpił produkowanego od 1967 Sprint`a. Esprit miał być modelem luksusowym. Wnętrze było wyposażone zgodnie z najwyższymi standardami. Dodatkowo samochód miał dach wykonany z vinylu w czarnym kolorze. Samochód był też cięższy o 295 lb od podstawowego ptaka i ważył 3435 lb. Standardowym i zarazem jedynym silnikiem był 350 cali3 V8 o mocy 255 km. Esprit`a wyceniono na 3241 $. W pierwszym roku sprzedano 18961 Esprit`ów , nieźle jak na debiutanta. Oprócz wyżej wymienionych modeli Formula i Esprit szary człowiek mógł zamówić podstawową wersję Firebird`a wyposażoną w silnik produkcji Chevrolet`a o poj. 250 cali3, silnik ten był jednak bardzo słaby i miał moc tylko 155 km przy bardzo niskim stopniu sprężania 8.5:1. Cena modelu podstawowego wynosiła 3069 $.

Najdroższym i zarazem najlepszym modelem był oczywiście Trans Am. Aby odróżnić go od innych wersji cały samochód obładowano spojlerami. Maska nie miała już wlotów Ram Air , które „zabrała” Formula, było na niej za to coś innego – shaker. Shaker był patentem typowo amerykańskim: w masce był wycięty otwór o rozmiarach filtra powietrza na silniku. W miejsce tego otworu wchodziła nadbudówka na filtrze powietrza. Efekt był taki jakby silnik wychodził na maskę. Swoją nazwę shaker ( trzęsący się) zawdzięczał temu ,że gdy silnik został uruchomiony shaker drgał razem z silnikem, był to bardzo podniecający widok.

Trans Am oczywiście otrzymywał najmocniejsze silniki, w tym wypadku Ram Air III i IV w które wyposażony był T/A z `69 roku. Ram Air III miał takie same parametry jak w Formuli natomiast Ram Air IV ( na specjalne zamówienie w Formuli) był najsilniejszym motorem z mocą 345 km. Tak wyposażony T/A był najszybszą maszyną w tym czasie i ¼ mili przejeżdżał w 13,9 sek ( manual) przy 102 mph. Takich wozów powstało tylko 88 i są obiektami kolekcjonerskimi. Obydwa silniki RA III i IV miały czteroprzelotowe gaźniki Rochester Quadrajet. Ostatnią nowością w Trans Am`ie był nowy kolor Lucerne Blue obok obecnego już od `69 Cameo White.

1970 Pontiac Firebird TransAm w kolorze Lucerne Blue.

   1971 był rokiem w którym skończyła się moda na muscle car`y i od tego momentu moc silników montowanych w ptakach zaczynała „umierać” by ponownie odrodzić się w 1984.

I tak podstawowy Firebird miał silnik taki sam jak przed rokiem tylko o 10 km słabszy ( 250 cali3 R6 prod. Chevrolet`a o mocy 145 km). Ratunkiem była możliwość zamówienia do podstawowego modelu silnika 350 cali3 V8 z modelu Esprit. Esprit natomiast mógł być zamówiony z silnikiem o poj 400 cali3 z dwuprzelotowym gaźnikiem i stopniem sprężania 8.2:1. Moc tego silnika określano na 265 km. Również Formula dostała po tyłku i jej podstawowy silnik o poj 400 cali3 miał moc o 30 km mniejszą – 300 km i 400 lb-ft momentu obrt. ( identycznie z pojemnością silnika J) . Jednak Pontiac nie całkiem poddał się w walce o moc i przedstawił dwa nowe silniki o pojemności 455 cali 3 ( 7,4 litra! ). Nikt przed Pontiac`em nie odważył się wsadzić do seryjnego samochodu sportowego silnika o większej pojemności. Jego rekord został pobity dopiero przez Dodge Vipera wiele lat później. Najbardziej dotknęło to Chevroleta , który dysponował silnikiem o jeden cal mniejszym bo 454 J. Pierwszy z nowych motorów o poj 455 cali 3 dysponował mocą 325 km przy stosunkowo niskim stopniu sprężania bo 8.2:1 i znów moment obrotowy odpowiadał pojemności i wynosił 455 lb-ft. Drugi motor o poj 455 cali3 nosił oznaczenie LS-5 i nazwę 455 HO ( High Output). Silnik ten wyposażony był w czteroprzelotowy gaźnik i miał stopień sprężania równy 8.4:1 i osiągał 355 km mocy i moment obrt. aż 480 lb-ft. Oba silniki można było nabyć tylko w modelach Formula 455 i Trans Am. Trans Am w tym roku wyposażany był tylko w jeden silnik czyli LS-5 455 HO. Niestety wprowadzenie tak wielkich motorów nie wyszło Pontiac`owi na zdrowie bo produkcja modelu T/A spadła do 2116 egz. w tym 1231 wyposażonych w automatic i 885 w manual.

W 1972 moc Firebird`ów znowu drastycznie się obniżyła. Podstawowy model wyposażony w rzędowy 6-cylindrowy silnik miał tylko 110 km mocy w opcji był V8 o poj 350 cali3 z mocą 160 km taki sam jak w podstawowej wersji Esprit`a. Esprit oprócz silnika 350 mógł być wyposażony tak jak rok wcześniej w silnik L65 o poj 400 cali3 o mocy 175 km. Formula również odczuła spadek mocy. Najsłabszymi motorami w Formuli były teraz dwie 350-tki o mocach 160 i 175 km dostepne w wersji Formula 350. Wyżej stał silnik L-78 o poj 400 cali3 z mocą 250 km montowany w wersji Formula 400. Szczytem był silnik 455 LS5 z mocą 300 km w samochodzie Formula 455. Trans Am dalej posiadał tylko jeden silnik czyli LS5 455 HO lecz jego moc była już tak jak w Formuli mniejsza czyli 300 km i moment obrt. 415 lb-ft. Do Trans Am`a można było wybrać skrzynię biegów automatyczną M-40 Turbo 400 lub manualną produkcji Hurst`a. Produkcja Trans Am`ów jeszcze się zmniejszyła i wyniosła 828 egz. w automacie i 458 w manualu.

 

1972 Pontiac Firebird Trans Am 455HO.

   W 1973 moc silników ulegała dalszej degradacji. Najsłabszy silnik dla Firebird`a miał teraz tylko 100 km o 10 mniej niż przed rokiem i żałosny moment obrotowy 175 lb-ft. Silnik V8 350 który był w opcji dla modelu podstawowego wykręcał tylko 150 km i 270 lb-ft momentu obrt. Przy bardzo niskim stopniu sprężania bo 7.6:1. Esprit`a wyposażano w silniki 350 ( 150 km) i 400 ( 170 km). Silnik 400 z Esprit`a miał stopień sprężania 8:1 i moment obrt. 320 lb-ft.

Model Formula , który był droższy od Esprit`a tylko o 27 $ dalej wyposażany był w silniki o poj 350, 400 i 455 cali3. I tak 350 miał moc 175 km ,400 miał 230 km ,a 455 250 km. W tym roku Pontiac odważył się na jeszcze jeden krok w kierunku mocy. Wprowadzono silnik o nazwie LS2 SD-455 ( Super Duty) ten motor był prawdziwym killerem i w swoim czasie nie miał sobie równych. Montowano go w Trans Am`ie i na specjlane zamówienie również w Formuli 455. Tak wyposażone Trans Am`y i Formule były prawdziwym postrachem ulic USA żaden inny muscle car nie mógł im sprostać nawet Corvette musiała usunąć się w cień.

Silnik SD-455 oficjalnie miał 310 km mocy , jednak wszyscy wiedzieli że moc wynosiła 375 km! Przy stopniu sprężania 8.4 :1 moment obrotowy wynosił 395 lb-ft. Tylko 252 Trans Am`y miały ten motor ( 180 w automacie i 72 w manualu). Znacznie cenniejsza była Formula z tym motorem bo wyszło ich tylko 43 sztuki. Obydwa wozy przejeżdzały ¼ mili w takim samym czasie czyli 13,9 sek przy 106 mph. Ostatnią nowościa dla modelu T/A był wielki płonący orzeł umieszczony na masce – znak rozpoznawczy Firebird`a.

 

1973 Pontiac Firebird Formula.

1974 był rokiem pierwszego face-liftingu 2 generacji ptaka. Zmieniono przód i tył auta. Teraz wloty z przodu były mniejsze ale za to bardziej opływowe, z tyłu zamontowano nowy gumowy zderzak w miejsce starego metalowego. W silnikach nie było wielkich zmian. Podstawowy model ptaka wyposażano w R6 o poj 250 cali3 lub w V8 o poj 350 cali ( moc 155 km) silniki 350 , 400 i 455 jak i SD-455 pozostały takie same jak w 1973. Dalej najlepszymi modelami były Formula SD-455 i Trans Am SD-455. Formula SD-455 bardzo często mylona była z T/A ze względu na nietypową dla Formuli maskę ( shaker zamiast wlotów Ram Air). Zbudowano tylko 58 egz. tego wozu. Trans Am`ów z tym motorem zbudowano nieco ponad 200 sztuk.

1974 Pontiac Firebird Formula SD-455.

  1975 rok zwiastował koniec ery dużych silników. Z oferty zniknął potężny SD-455 , a w jego miejscu pozostał 455 HO o mocy zaledwie 200 km montowany tylko w Trans Am`ach. Najsłabszy silnik o dziwo zyskał 5 km mocy i miał teraz 105 km. Reszta silników pozostała bez zmian. Małe zmiany zaszły w modelach. Zniknęła już Formula 455 , Formulę można było kupić tylko z 350 V8 lub 400 V8. Trans Am`y wyposażano w silniki L-78 400 lub 455 HO. Zmieniono również nadwozie , ale dotyczyło to tylko tylnej szyby, którą rozciągnięto aż na boki auta. We wszystkich modelach montowano teraz lepsze zawieszenie – Radial Tuned Suspension. Kolejną nowością był system zapłonu HEI ( High Efficiency Ignition ).

   1976 był ostatnim rokiem przed 2 face-liftingiem planowanym w 1977 roku. Dziwne, że pomimo braku potężnych silników z początku lat `70 wyniki sprzedaży ptaków były najwyższe od `67 bo wynosiły 110775 egz. Najsłabszego Firebird`a popychał silnik  L-22, rzędowy 6 –cylindrowy o poj 250 cali3 i mocy 110 km. Klient mógł jednak zamówić sobie dwa V8 o poj 350 cali3 i V8 o poj 400 cali3. Pierwszy z nich o kodzie L-30 miał dwuprzelotowy gaźnik i moc 160 km, drugi natomiast o kodzie L-76 miał czteroprzelotowy gaźnik i moc 175 km. Silnik o poj. 400 cali3 ( L-78 ) miał moc 185 km. Esprit niewiele różnił się od podstawowego ptaka jeśli chodzi o silniki , był natomiast bardziej luksusowy i co za tym idzie droższy. Formula dostępna była z silnikami L-30, L-76 i L –78. Dodatkowo można było zamówić sobie opcję W50 ( napisy „Formula” itp.). Trans Am będąc jednocześnie najlepszym modelem oferowany był w wersjach z silnikami o poj 400 i 455 cali3. Dodatkowo można go było zamówić w sławnym czarnym kolorze ze złotymi pasami i złotym orłem na masce. Wszystkie te zmiany przyczyniły się do tego ,że w 1976 Trans Am wyprzedził popularnością Corvette. Szkoda tylko, że osiągi nie szły w parze z wyglądem. T/A 455 przejeżdżał ¼ mili w czasie 15,6 sek przy 90.3 mph. 1976 był też ostatnim rokiem dla silników o poj. 455 ,era mocy odeszła już na dobre.

1976 Pontiac Firebird Trans Am 400.

   1977 był rokiem wielu zmian w skostniałym już nadwoziu z `70 roku. Samochód przeszedł drugi facelifting przodu i tyłu. Z tyłu usadowił się nowy potężniejszy gumowy zdeżak. Przód zmienił się troszeczkę w stosunku do `76. Dalej miał dwa wloty, lecz teraz były one znacznie mniejsze. Powróciły podwójne światła umieszczone tak jak w `67 wewnątrz wlotów na dziobie. Reszta nadwozia pozostała nie naruszona. Wraz z końcem `76 roku skończyła się też moda na duże silniki, dla Pontiac`a oznaczało to koniec 455-tki. Najwiekszymi silnikami w ofercie były dwa V8 o poj 6,6 litra ( 400 i 403 cale3 ). Pierwszy z nich o kodzie W 72 dysponował mocą 200 km, drugi natomiast L 80 pochodził od Oldsmobile`a i wyposażony był w czteroprzelotowy gaźnik, niestety jego moc została obniżona do 185 km aby spełnić normy emisji spalin. Pomimo tak drastycznych „cięć” `77 był wyjątkowo udanym rokiem, ponieważ sprzedano aż 155736 egz. z czego 68745 było Trans Am`ami. Dużą zasługę miał tu film „Smokey and the Bandit” z Burtem Reynoldsem , u nas znany jako „Mistrz kierownicy ucieka”. Bohaterem tego filmu oprócz Burta był jego `77 czarny Trans Am 6,6 litre. Setki fanów po seansie pobiegło do dealerów po swojego T/A. Od tego momentu , aż do `81 Trans Am zyskał przezwisko „Bandit”. Nie jest to jednak do końca prawdą gdyż prawdziwy „Bandit” miał pojawić się dopiero w `81…

1977 Pontiac Firebird Trans Am 6,6 litre.

   Rok 1978 nie przyniósł ze sobą praktycznie żadnych zmian. Pojawiło się za to sporo specjalnych modeli i opcji. Specjalnymi modelami były Esprit Red Bird i Esprit Skybird. Pierwszy z nich pomalowany był na kolor czerwony ( nadwozie, felgi i wnętrze), a drugi na kolor błekitny. Najcenniejszym jednak modelem specjalnym był Gold Special Edition Trans Am. Samochód był pomalowany na kolor Solar Gold razem z felgami, a wnętrze wyłożono beżową skórą. Na masce usadowił się nowy orzeł teraz bardziej wyrazisty. Takich aut powstało tylko 1200. Ostatnią nowością był silnik o poj 5 litrów ( 305 cali3 ) produkcji Chevrolet`a o mocy 145 km.

1978 Pontiac Firebird Esprit Skybird.

   W 1979 Pontiac zdecydował się na ostatni, trzeci już facelift nadwozia powstałego w `70 roku. Tradycyjnie już wzięto na warsztat przód i tył auta. Z tyłu pojawił się nowy, bardziej opływowy gumowy zderzak, a światła wkomponowano w jeden długi pas świetlny. Przód stracił bezpowrotnie dwa charakterystyczne wloty. 4 światła pozostały, jednak teraz umieszczono je w małych niszach. Cały ten zabieg wyszedł Firebird`owi tylko na dobre co potwierdziło się w liczbie sprzedanych egzemplarzy ( 211454 egz. ) Dla wielu był to najładniejszy ptak, już nigdy później nie osiągnięto tak wysokich wyników sprzedaży.

Dodatkowo wypuszczono limitowaną edycję by uczcić dziesiątą rocznicę powstania modelu Trans Am. Był to samochód typowo kolekcjonerski, całe nadwozie polakierowano w srebrnym kolorze. Auto zyskało także nowe , pełne alufelgi. W modelu specjalnym do wyboru były trzy silniki. Najsłabszym był L 80 o poj. 403 cali3 z mocą 185 km, wyżej stał W 72 o poj. 400 cali3 i mocy 200 km. Najmocniejszym był jednak silnik L78 o poj. 400 cali3 który uzyskiwał tutaj moc 220 km. Zbudowano 7500 sztuk tego T/A , wycenionego na 10619, 55 $. Jakby tego było mało rocznicowy T/A został uhonorowany mianem pace car`a i poprowadził wyścig Daytona 500 w 1979 r.

1979 Pontiac Firebird Trans Am 10th Anniversary.

   W 1980 roku produkcja ptaków spadła do 107340 samochodów, w tym 50896 Trans Am`ów. Przyczyną mógł być dalszy ubytek mocy wśród jednostek napędowych. Najsłabsza jednostka , produkcji Buick`a ,a był to V6 o poj. 3,8 litra ( 231 cali3 ) dysponowała mocą tylko 115 km. Całkowicie nowymi silnikami zbudowanymi przez Pontiac`a były trzy V8 –ki o poj. 4,9 litra ( 301 cali3 ). Najsłabsza wersja 301 –ki osiągała moc 140 km, następna w kolejności miała moc 155 km. Najmocniejsza 301 –ka posiadała turbosprężarkę i dawała 210 km. Stopień sprężania wynosił 7.5:1 przy doładowaniu 9 psi , moment obrotowy wynosił 345 lb-ft. Silnik ten można było zamówić tylko do Trans Am`a i Formuli.

Maszyny wyposażone w ten silnik łatwo było rozpoznać po charakterystycznym garbie po lewej stronie maski. Smutnym faktem w `80 był brak silników 400 i 403 cale3. Aby zrekompensować brak mocy entuzjastom sportu Pontiac wypuścił kolejny model specjalny. Był to pace car do wyścigu Indianapolis 500. Cały samochód pomalowano na biały kolor , a na masce usadowił się olbrzymi orzeł w szarym kolorze, który swe skrzydła rozpościerał aż na kabinę kierowcy, na przedniej szybie widniał wielki napis „PONTIAC”. Wszystkie pace car`y miały silnik 301 Turbo, a zbudowano je w liczbie 5600 sztuk. Dla klientów lubiących model Esprit na rok 1980 przygotowano jego specjalną wersję o nazwie Yellow Bird. Tradycyjnie już dla Esprit`a wnętrze i felgi były w kolorze nadwozia, czyli w tym wypadku żółtym.

1980 Pontiac Firebird Turbo Trans Am Indy 500 pace car.

Ostatnim rokiem dla 2-giej generacji ognistego ptaka był 1981. Celowo nie wprowadzono większych nowości, które miały się pojawić w nowym wcieleniu Firebird`a. Z ciekawszych rzeczy warto wymienić zastosowanie komputera sterującego pracą silnika ( Computer Engine Control ). 1981 był także ostatnim dla silników 301 cali3 , które przecież nie były aż tak stare. Dodatkowo wprowadzono silnik V8 o poj. 4,3 litra ( 265 cali3 ) , a silnik 305 zyskał nowy czteroprzelotowy gaźnik. Tak jak i rok wcześniej tak i w 1981 Trans Am uzyskał miano pace car`a wyścigu Indianapolis 500. Tym razem jednak zmniejszono liczbę do 2000 egz. Pace car`a wyposażano w silnik 4,9 Turbo.

Jednak najbardziej poszukiwaną i najcenniejszą maszyną był wreszcie oryginalny Bandit Trans Am. Powstało tylko 200 sztuk tego modelu. Wszystkie otrzymały silnik o poj 462 cali3. Potencjalnych klientów odstraszała jednak cena, 30000 $.

1981 Pontiac Firebird Trans Am 301 Turbo.

Tym pięknym akcentem dobiegła końca dekada drugiej generacji Pontiac`a Firebird`a…

Pontiac Firebird 3rd Generation:

W 1982 Pontiac przedstawił całkowicie nową, 3 już wersję ognistego ptaka. Stylizacja nadwozia uległa radykalnej zmianie, kładąc nacisk na aerodynamikę auta. Tak powstało jedno z najbardziej opływowych nadwozi w historii motoryzacji, uhonorowane wieloma nagrodami było całkowitym zaskoczeniem w tamtych czasach. Poprawie uległy też właściwości jezdne, a to za sprawą zastosowania kolumn MacPherson`a z przodu i zmniejszeniu wagi samochodu. Nowy ptak ważył 2800 lb, a więc znacznie mniej niż poprzednik z 2 -giej generacji.
Na początku w 1982 oferowano jedynie 3 modele: Firebird, Firebird S/E oraz TransAm.
Podstawowym silnikiem dla Firebird`a był całkowicie nowy czterocylindrowiec o poj. 2,5 litra. Następnym modelem był Firebird S/E (Second Edition) , seryjnie wyposażano go w silnik V6 2,8 litra o mocy 112 km. Stawkę zamykał TransAm standardowo wyposażony w V8 o poj. 5 litrów.

1982 TransAm

W 1983 Pontiac zaczął stopniowo podnosić moc Firebird`ów. TransAm otrzymał nowy silnik o poj 5 litrów, lecz tym razem na wtrysku. Dalej dostępny był 5,0 na gaźniku. Firebird S/E otrzymał nowy V6 również 2,8 litra , ale o mocy 135 km.
W tym roku wyszedł też model specjalny Recaro TransAm, dostępny tylko w kolorach czarnym i złotym ( nadwozie/pasy) i z silnikiem 5,0 crossfire injection za dopłatą.

1983 Firebird S/E

W 1984 Firebird`y nie przeszły poważniejszych zmian. Najsłabszym silnikiem w ofercie był czterocylindrowy 2,5 l. O mocy 92 km. Wyżej stał 2,8 V6 HO (High Output) z dwuprzelotowym gaźnikiem z mocą 125 km. TransAm wyposażany był oczywiście w V8 o poj. 5 litrów. Za dopłatą do TransAm`a można było nabyć pakiet WS6 ( ulepszone zawieszenie ), W62 (spojlery i siedzenia Recaro). W tym roku wyszedł też model z okazji 15 rocznicy TransAm`a.

1984 TransAm

W 1985 Pontiac dalej oferował Firebird`a w 3 wersjach. Wprowadzono jednak modyfikacje w wyglądzie zewnętrznym, głównie TransAm`a, który otrzymał teraz z tyłu potężny spojler. Niestety wyniki sprzedaży były dużo niższe niż przed rokiem. W silnikach zaszły spore zmiany. Oprócz R6 i V6 do wyboru były trzy silniki V8, każdy o poj. 5 litrów. Podstawowa wersja V8 miała 155 km, wersja HO 190 km a na szczycie znajdowała się wersja TPI ( Tuned Port Injection) z mocą 205 km.

1985 TransAm

W 1986 wzięto się za ulepszanie podstawowych modeli. Firebird otrzymał nowy tylni zderzak i nowe pasy po bokach nadwozia. Model S/E zyskał ulepszone wnętrze, natomiast TransAm nowy prędkościomierz do 140 mph. Nie było już silnika V8 5,0 HO. TransAm`a można było zamówić jedynie z silnikami 5,0 o mocach 160 i 205 km.

1986 TransAm z maską Turbo hood

Rok 1987 zwiastował triumfalne wejście silnika 350 ( 5,7 litra). Silnik był produkcji Chevrolet`a i dysponował mocą 210 km i wyposażony był w układ wtrysku wielopunktowego Tuned Port Injection. Silnik ten był na początku oferowany tylko w nowym modelu TransAm GTA. Jednak za dopłatą montowano go i w “zwykłych T/A”. Owy TransAm GTA był główną nowością 1987 roku. Był to TransAm z absolutnie pełnym wyposażeniem, jakie Pontiac miał w ofercie.

1987 TransAm

W 1988 Pontiac oferował już 4 modele. Oprócz Firebird`a , TransAm`a i GTA oferowany był model Formula. Ten model nazwany został przez Pontiac`a ulicznym wojownikiem. Stało się tak za sprawą najbardziej agresywnego wyglądu z całej linii ptaków i jednostkom napędowym wprost z modelu TransAm i GTA. Dodatkowo Formula wyróżniała się wśród innych ptaków wielkim garbem na masce od strony kierowcy. Formule można było kupić z dwoma silnikami 5,0 V8. Jednym 5,0 TBI L-03 o mocy 170 km i drugim 5,0 V8 TPI o mocy 205 km. Tak wyposażone Formule nosiły oznaczenia 305. Jednak najszybszą Formulą była Formula 350 z silnikiem 5,7 TPI o mocy 235 km. Standardowo montowano na Formulach pakiet zawieszenia WS6 i 16 calowe felgi. Najdroższym i najbardziej poszukiwanym modelem był oczywiście TransAm GTA, z pełnym wyposażeniem i silnikiem 5,7 TPI.

1988 Formula 350

W 1989 Pontiac nie wprowadził praktycznie żadnych zmian.. Podstawowym modelem był Firebird z silnikiem 2,8 V6, wyżej stały Formula 305 ( TBI i TPI ) i Formula 350, a po nich TransAm ( 5,0 TPI i 5,7 TPI) no i na końcu GTA ( 5,7 TPI). Najciekawszym modelem w tym roku był model rocznicowy Indy 500 pace car. Samochód ten wyposażono w 3,8 litrowy silnik V6 produkcji Buick`a. Ten mały “potworek” był w stanie wygenerować moc 245 km bijąc na głowę TransAm`a GTA z silnikiem V8! Silnik tego T/A posiadał turbosprężarkę. Przyspieszenia były niesamowite, a odległość 1 mili przejeżdżał w 13,8 sekundy. Prędkość maksymalna wynosiła 150 mph. Jest to bez wątpienia samochód bardzo poszukiwany przez kolekcjonerów.

1989 Formula 305

Rok `90 był ostatnim przed spodziewanym faceliftingiem ptaka. Zmian praktycznie nie było, dokonano jedynie drobnej kosmetyki wnętrza.

1990 TransAm GTA

W 1991 nadszedł długo oczekiwany facelifting co odbiło się korzystnie na wynikach sprzedaży. Główną zmianą był nosek auta oraz boczne spojlery i spojler na klapie od bagażnika. Nowy nosek był jeszcze bardziej opływowy, a światła pozycyjne umieszczono we wnękach poniżej. Boczne spojlery uzyskały kształt “fali” to samo dotyczyło tylnego zderzaka, spojler na tylniej klapie zmniejszył się w stosunku do `90 co zaowocowało mniejszą masą całej klapy. Takie spojlery otrzymał jedynie TransAm i GTA. Formula tradycyjnie obywała się bez spojlerów poza tylnim na klapie bagażnika, oczywiście posiadała garb na masce. W silnikach zaszły zmiany. Z oferty wyleciał 2,8 V6 ,a na jego miejsce wszedł 3,1 V6 o mocy 140 km. 5,0 TPI miał teraz 230 km a 5,7 TPI osiągał 240 km mocy. W ofercie pojawiły się też kabriolety ( Firebird Convertible i TransAm Convertible). Dodatkowo najsłabszy Firebird mógł być zamówiony z silnikiem 5,0 TBI o mocy 170 km.

1991 TransAm GTA

1992 był ostatnim rokiem produkcji 3 generacji Firebird`a. Nie wprowadzono praktycznie żadnych zmian, a produkcja jeszcze się zmniejszyła w stosunku do poprzedniego roku. Samych TransAm`ów zrobiono tylko 2151 czyli o połowę mniej niż przed rokiem ( 5353). Jednak w tym roku pojawiła się prawdziwa bomba w postaci samochodu Formula Firehawk. Była to mocno zmodyfikowana przez firmę SLP (Street Legal Performance) Formula 350.
Z zewnątrz niczym nie różniła się od seryjnej Formuli 350, poza żółtym napisem Firehawk po bokach, jednak mechanicznie była arcydziełem. Cały układ wtryskowy TPI został gruntownie zmodyfikowany, dodano kolektory wylotowe ze stali nierdzewnej i 6 biegową skrzynie manualną ZF6 z Corvette. Taka Formula dysponowała mocą 350 km ( 375km jeśli zamówiono silnik 366 cali3) i na drodze nie miała sobie równych. Ten cudowny samochód powstał w liczbie mniej niż 30 sztuk. Formula Firehawk był jedynym samochodem z USA, który mógł pokonać Corvette ZR-1.

1992 Formula Firehawk

Zapraszam na kolejny artykuł z dawnej strony F-body. Tym razem historia Pontiaca Firebird. Autorem tekstu jest Face. Artykuł w oryginale.

Napisz komentarz